Zatrzymane w kadrze – Gigantyczny fallus na ulicach Argentyny

#1. Sir Oswald Mosley, przywódca Brytyjskiej Unii Faszystów, witany przez swoich towarzyszy, 4 października 1937 roku.

#2. Podziurawiony kulami samolot linii Egyptair, który wylądował na lotnisku Luqa na Malcie po porwaniu przez grupę terrorystyczną Organizacja Abu Nidal, 1985 rok.

23 listopada 1985 roku samolot linii Egyptair, lecący z Aten do Kairu, został porwany przez terrorystów z Organizacji Abu Nidal, znanej także jako Rewolucyjna Rada Fatah. Szefem grupy był znany palestyński terrorysta Abu Nidal, cieszący się wyjątkowo złą sławą z powodu licznych aktów przemocy i zamachów.
Porwanie samolotu Egyptaira miało na celu wymuszenie uwolnienia wielu terrorystów z więzień. Porwany samolot skierował się na Cypr, a następnie na Maltę, gdzie utrzymywano pasażerów i załogę jako zakładników.
Po dwóch dniach bezowocnych negocjacji pomiędzy władzami a porywaczami doszło do dramatycznych wydarzeń. Na lotnisku Luqa pojawili się egipscy komandosi, którzy podjęli się próby odbicia zakładników. Żołnierze wysadzili drzwi pasażerskie prowadzące na pokład maszyny i drzwi luku bagażowego przy użyciu materiałów wybuchowych. 53 pasażerów i członków załogi – w tym kobiety w ciąży i dzieci – udusiło się w wyniku oparów otaczających samolot, gdy żołnierze umieścili bombę pod kadłubem, aby włamać się do luku. Kolejnych pięciu pasażerów zostało omyłkowo zastrzelonych w trakcie wymiany ognia na pokładzie Boeinga 737.
Według specjalistów badających średnio udaną próbę odbicia, użyto dwóch kilogramów wysoce wybuchowego Semtexu, który zapewnił więcej mocy, niż było to konieczne, aby komandosi mogli bezpiecznie wejść na pokład samolotu. Stwierdzono, że eksplozje te spowodowały zapalenie się plastiku wewnątrz samolotu, a to z kolei sprawiło, że większość pasażerów zmarła w wyniku uduszenia.
W wyniku szturmu na samolot zginęło 56 z 86 pasażerów, 2 z 3 porywaczy i 2 z 6 członków załogi, co czyni porwanie lotu 648 jednym z najbardziej tragicznych tego typu incydentów w historii.

#3. Radziecki kosmonauta Aleksiej Leonow pokazuje własnoręcznie narysowany szkic amerykańskiego astronauty Thomasa Stafforda podczas pierwszej wspólnej misji amerykańsko-sowieckiej, 17 lipca 1975 roku.

#4. Tybetańscy mnisi pozują do fotografii z czechosłowackim motocyklem Jawa 250, 1956 rok. Czechosłowacja podarowała Dalajlamie i Panczenlamie dwa motocykle Jawa 250. W zamian delegacja czechosłowacka otrzymała w prezencie dwa szczenięta leoparda.

#5. Dwóch inżynierów na słoniach sprawdza linie telefoniczne w Assam, Indie, 1944 rok.

#6. Betty Robinson, która uczestniczyła w wypadku lotniczym i została omyłkowo uznana za zmarłą, 1936 rok.

Betty Robinson była fantastyczną amerykańską sprinterką okresu międzywojennego. W wieku niespełna 17 lat, na igrzyskach olimpijskich w 1928 roku w Amsterdamie, zdobyła złoty medal w biegu na 100 metrów, wyrównując ówczesny rekord świata, który wynosił 12,2 sekundy (pomiar ręczny). Do tego lekkoatletka dorzuciła także srebro w sztafecie. W tym samym roku ustanowiła też rekord świata na tym samym dystansie, który wynosił 12,0 sekundy i utrzymał się do 5 czerwca 1932 roku.
28 czerwca 1931 roku uczestniczyła w katastrofie lotniczej. Ekipa ratunkowa omyłkowo uznała ją za zmarłą i... zawiozła do kostnicy. Dopiero tam miejscowi pracownicy dostrzegli jej faktyczny stan i 19-latka została przetransportowana do szpitala. Betty była w śpiączce przez okres 7 tygodni. Lekarze dawali jej małe szanse na przeżycie, nie mówiąc już wcale o chodzeniu. Organizm Betty jednakże okazał się silniejszy niż ktokolwiek mógł przypuszczać.
Pomimo śpiączki i licznych złamań zaledwie pół roku zajęło jej wstanie z wózka inwalidzkiego. Po dwóch latach mogła już normalnie chodzić i postanowiła wrócić do biegania. Podczas rehabilitacji ominęły ją igrzyska olimpijskie w Los Angeles w 1932 roku, więc celem sprinterki stał się Berlin i igrzyska w 1936 roku.
W 1936 roku Betty Robinson zdobyła złoty medal igrzysk w Berlinie w sztafecie 4 × 100 m. Po tym sukcesie zakończyła karierę sportową, założyła rodzinę i przez wiele lat pracowała w sklepie z narzędziami.
W 1977 roku włączono ją do amerykańskiej Narodowej Galerii Sław Lekkoatletyki. W 1996 roku, przed igrzyskami w Atlancie, była jedną z osób, które niosły płomień olimpijski na stadion. Zmarła w 1999 roku.

#7. Prezydent Niemiec Paul Von Hindenburg podczas inspekcji żołnierzy, lata 20. XX wieku. Hindenburg był ostatnim przywódcą Niemiec przed Adolfem Hitlerem, a w 1933 roku odegrał kluczową rolę w dojściu nazistów do władzy, mianując Hitlera na kanclerza pod silną presją polityczną.

#8. Punk przed Pałacem Buckingham opłakujący śmierć księżnej Diany, 1997 rok.

#9. Jakow Dżugaszwilii, syn Józefa Stalina, sfotografowany wkrótce po dostaniu się do niemieckiej niewoli w bitwie pod Smoleńskiem w 1941 roku.

W 1943 roku Dżugaszwili został przeniesiony z oflagu do obozu w Sachsenhausen. Niemcy zaproponowali Stalinowi wymianę Jakowa Dżugaszwilego na wziętego do niewoli pod Stalingradem feldmarszałka Paulusa, lecz Stalin odmówił, mówiąc: „Nie mam syna w niewoli w Niemczech”.
Kontakty Stalina z Jakowem nigdy nie były serdeczne, a po wzięciu go do niewoli Stalin podtrzymał swoje oficjalnie powtarzane stanowisko, że nie ma jeńców wojennych – są zdrajcy ojczyzny.
W obozie Jakow cierpiał na depresję i często odmawiał jedzenia. 14 kwietnia 1943 roku odmówił powrotu do baraku mieszkalnego i rzucił się w kierunku ogrodzenia z drutów pod napięciem. Został zastrzelony przez straż obozową.

#10. Protestujący wpychają gigantycznego nadmuchiwanego penisa przez drzwi banku w ramach protestu podczas argentyńskiego kryzysu walutowego, 2001 rok.

#11. Meksykański piosenkarz Chalino Sánchez, nazywany „Królem Corrido”, czyta podczas koncertu notatkę przekazaną mu przez widza. Przypuszcza się, że w notatce znajdowała się groźba śmierci, ponieważ tej samej nocy został porwany i zamordowany, 14 maja 1992 roku.

24 stycznia 1992 roku Sánchez został zaatakowany przez Eduardo Gallegosa podczas występu w restauracji i klubie nocnym Plaza Los Arcos w Coachella w Kalifornii. Sánchez został dwukrotnie postrzelony w okolice pachy oraz w płuco. Doszło do obustronnej wymiany ognia. Ucierpieli klienci restauracji oraz członkowie zespołu muzycznego. Jedna osoba zginęła postrzelona w tętnicę udową. Zarówno Gallegos, jak i Sanchez trafili do szpitala, ale przeżyli. W późniejszym śledztwie „Król Corrido” został oczyszczony z wszelkich zarzutów, gdyż działał w samoobronie. Eduardo Gallegos został skazany na 20 lat więzienia. Strzelanina trafiła na pierwsze strony w regionalnych magazynach anglojęzycznych i w ABC World News Tonight. W jej następstwie Chalino zaczął sprzedawać coraz więcej kaset ze swoimi utworami i zaczął częściej pojawiać się na antenie.
15 maja 1992 roku, cztery miesiące po strzelaninie na Coachelli, podczas występu w Salón Bugambilias w Culiacán, Chalino otrzymał notatkę od kogoś z tłumu. Tutaj filmik dla ciekawych. Na karteczkach były zamawiane przez publiczność tytuły piosenek, ale powszechnie uważa się, że tym razem grożono mu śmiercią. Nigdy nie zostało to ostatecznie potwierdzone, karteczka zaginęła.
Po północy i zakończonym występie Chalino odjechał z klubu z dwoma braćmi, kuzynem i kilkoma młodymi kobietami. Zatrzymała ich grupa uzbrojonych mężczyzn w czarnych Chevroletach Suburbanach. Pokazali legitymacje policji stanowej i powiedzieli Chalino, że ich dowódca chce się z nim widzieć. Chalino zgodził się i wsiadł do jednego z ich samochodów.
Następnego dnia o szóstej rano dwóch rolników znalazło ciało Chalino przy kanale irygacyjnym w pobliżu autostrady nr 15, w pobliżu dzielnicy Los Laureles w Culiacán. Miał zawiązane oczy, a na zaczerwienionych nadgarstkach widać było ślady po skrępowaniu linami. Został dwukrotnie postrzelony w tył głowy.

#12. Absolwentki Szkoły Katolickiej w Ammanie w Jordanii, 1972 rok.

#13. Boy George na planie jednego z odcinków serialu „Drużyna A”, 17 czerwca 1986 roku.

#14. Billboard, tablica w Oak Ridge Facility, ostrzegający pracowników Projektu Manhattan, 1943 rok.

#15. Cywile kopiący okopy przed Pałacem Leopolda Kronenberga w Warszawie, Polska, 1939 rok.

W 1939 roku Dom Kronenberga płonął dwukrotnie. Najpierw w marcu 1939 roku spłonął dach pałacu oraz dwie sale zajmowane przez Stowarzyszenie Elektryków Polskich, a pozostałe pomieszczenia zostały zalane wodą w wyniku akcji gaśniczej.
We wrześniu 1939 roku pałac został zbombardowany bombami zapalającymi i spłonęło całe jego wyposażenie. Konstrukcja przetrwała jednak wojnę w stanie umożliwiającym odbudowę.
Po wojnie budynek planowano odbudować i przeznaczyć na ambasady NRD albo Francji. Oba państwa odrzuciły tę propozycję. W 1959 roku pałac został skreślony z listy zabytków i finalnie rozebrany w 1962 roku.


W poprzednim odcinku